Tijdperk van de strontvlieg

Professor Tom Zwart, chef van het aan de Vrije Universiteit verbonden Chinese Cloaca of Human Rights Center (CCHRC) moet gedacht hebben: ‘De tijd is er rijp voor. Wat Xi Jinping, Poetin, Geert Wilders, Thierry Baudet en Willem Engel kunnen, dat kan ik ook’. Aldus lanceerde deze wetenschapper een alternatieve kijk op mensenrechten. Die kijk heeft alles weg van de alternative truths waarmee Trump c.s. trachtte de democratie te ondermijnen en als Trojaans paard van binnen uit te hollen. Feiten zijn allang geen feiten meer en waarheid is in het postmoderne tijdperk vloeibaar geworden en onderhevig aan een soort relativiteitstheorie. Een absolute waarheid bestaat immers niet, religieus evenmin als politiek of maatschappelijk. Het denken staat op losse schroeven. Daarbij komt dat wij leven in een van meningen zoemend universum. We worden omzwermd door strontvliegen die met hun hinderlijk gezoem naar onze aandacht dingen.

Volgens prof. Zwart heeft geen land het recht zich in mensenrechtenkwesties van andere landen te mengen. Want, stelt hij, mensenrechten zijn in Azië en Europa op verschillende leest geschoeid. En overigens gaat het met minderheden in China helemaal niet slecht, voegt de mensenrechtenprofessor eraan toe. ‘We moeten het niet overlaten aan politici, en vooral niet westerse politici, om te bepalen wat wij denken over mensenrechten.’ Zwart is er heilig van overtuigd dat ‘China met mensenrechten het beste voorheeft’. En hij vervolgt: ‘De ontwikkeling van mensenrechten in China moet worden gezien in de context van de binnenlandse omstandigheden, en geen kopie zijn van het Westen.’

Werkkampen

Zijn academische kompaan, professor Peter Peverelli, eveneens verbonden aan dat onafhankelijke’ mensenrechteninstituut van de VU, noemt de werkkampen voor Oeigoeren ‘geruchten’. Er heerst daar ‘geen dwangarbeid, geen genocide, of welke leugens dan ook waar de westerse media mee komen.’ Het zou tegenwoordig in de mode zijn om kritisch op China te zijn. Het verbaast dan ook niet dat Zwart en Peverelli in China op handen gedragen en met geld, ‘lekker eten’ (Peverelli) en wie weet met welke overige privileges en verlokkingen gepaaid worden. Wat een ontwaarding van de titel hoogleraar. Na verdienstelijk werk van de NOS-onderzoeksjournalisten Laura Steenbeeke en Robert Chesal besloot de VU de voor 2022 ontvangen Chinese steekpenningen aan meneer Jinping te restitueren. En alle activiteiten van het aan de VU gelieerde CCHRC zijn gestaakt. Staande verder onderzoek ´voorlopig´ althans.

Meer dan ‘verbazing’ weet de academische wereld tot nog toe niet op te brengen voor de alternative facts van professor Zwart. Een stevige dosis verachting was beter zijn plaats.  Sinds wanneer worden mensenrechten cultureel of politiek of per werelddeel bepaald? Mensenrechten zijn universeel! Individuele vrijheid is het onvoorwaardelijke fundament van mensenrechten. Collectieve belangen staat nimmer boven het basale recht van het individu. Op z’n minst sinds de desastreuze gevolgen van Adolf Hitlers Volkswillen zou ieder rechtschapen mens beter moeten weten.

Nieuwe Tibetanen

Oeigoeren en Hongkongezen - het zijn de nieuwe Tibetanen, en op termijn allicht Taiwanezen, want in het enerverende Jaar van de Tijger staan de sterren er voor China bepaald gunstig bij. Maar wie kent tegenwoordig het verdriet van Tibet nog? Massamoordenaar Mao meende dat land in de 1950’er jaren te moeten ontzetten uit middeleeuws feodalisme. Natuurlijk kende het geïsoleerde Tibet ernstige misstanden. Maar dat rechtvaardigt nog geen buitenlandse inmenging. De gewelddadige Chinese invasie van Tibet werd losjes opgevolgd door een onbarmhartige culturele revolutie waarin talloze kloosters met de grond gelijkgemaakt werden. De geroofde kunstschatten stroomden via veilingen in Hongkong de westerse wereld in. Menig kunstverzamelaar zou zich dus de Tussen-kunst-en-kitsch-vraag moeten stellen: ‘En… hoe komt u hier aan?’.

Inmiddels gooit China de annexatie van Tibet over de staatsrechtelijke boeg: door de geschiedenis van de laatste eeuwen heen waren Tibet en China altijd al één. De Chinese strategie is duidelijk, simpel en doeltreffend: val een vreemd land gewelddadig binnen, loop het volk onder de voet door de gesubsidieerde instroom van Han-Chinezen en verklaar de oorspronkelijke bevolking tot tweederangsburgers. Laat dan vooral de tijd de rest doen. En héél langzaam vallen land en cultuur ten prooi aan collectieve vergetelheid.  

Geen vuiltje aan de lucht, hè professor Zwart? U bent in het tijdperk van de strontvlieg het spoor van medemenselijkheid helemaal bijster, net als de mensen die u op uw misleidende en leugenachtige kompas laat varen. Er moet iets verschrikkelijk misgegaan zijn in uw persoonlijke en academische wordingsgeschiedenis. Ik kan namelijk niet begrijpen – hoe graag ik dat ook wél zou willen – hoe u en confrater Peverelli tot perverse paladijnen van onvrijheid en genocide hebben kunnen worden.

Pandapolitiek

Pandapolitiek verwijst naar infiltratieacties, door Chinese instanties (trollenfabrieken enz.), met instemming van Xi Jinping gepleegd, maar met name naar publieke acties, zoals het onder strenge voorwaarden uitlenen van pandaberen. Met dergelijke acties tracht de Chinese overheid (Politbureau van de Chinese communistische partij) in het buitenland politieke goodwill te kweken. De Chinese propagandamachine produceert aan de lopende band en op grote schaal leugenachtige narratieven die door westerlingen overgenomen, vertegenwoordigd en verspreid worden. Dergelijke narratieven betreffen bijvoorbeeld het (falende) Chinese Covid-beleid, maar ook de zogenaamde historische rechtvaardiging van de gewelddadige annexatie van Tibet.