Een woord is niet naar waar het verwijst.
Niets van verwarring omtrent de tegenstrijdige lading van denkbeelden ...? Een homo die op Wilders stemt, omdat deze ultrarechtse populist belooft van de aanpak van homofobe Marokkanen een speerpunt te maken, heeft niet door dat hij met zijn PVV-stem de kogel voor zijn eigen executie bekostigt, weliswaar op de langere termijn – maar toch. Want lhbti’ers wordt in een samenleving die raciaal en qua mannetjes-vrouwtjes-indeling netjes en overzichtelijk gerestaureerd en weer ‘op orde’ is, nauwelijks ruimte geboden (dus niet alleen vanuit de sharia. De op de radicale islam gefundeerde samenleving en de rechts-radicale ideologie lijken ten aanzien van deze overweging dan vrij soepel te convergeren, maar staan net zo vijandig tegenover elkaar als fascisme en communisme).
Zonder duiders lijken wij haast niet meer in staat de maatschappelijke en politieke realiteit te snappen. De papieren pers holt, in vergelijking met de eMedia, steevast achter de feiten aan en wordt dan ook hoofdzakelijk een medium van duiders, à la NRC. Naast long reads door verdienstelijke onderzoeksjournalisten stuit de lezer in dat landelijke dagblad op een overvloed aan spitsvondige opiniestukken over van alles en nog wat.
Welk standpunt moet je tegenover je leefomgeving en jezelf innemen? De diepe existentiële crisis, waarin mens én maatschappij zitten, maakt dé realiteit vloeibaar en vluchtig en lijkt ons elke houvast te ontnemen. In dit postmoderne tijdperk van de relativiteit van realiteit dragen populisten met hun alternatieve feiten stevig bij aan de verdere geestelijke ontreddering.
Wie duidt (controleert) de duiders? Want elk van hun perspectiveert dezelfde ‘feiten’ weer vanuit een eigen invalshoek. Onvoorwaardelijk? Niet betrokken en zo objectief mogelijk? Empathisch humaan betrokken? Hoe dan ook – hoe complexer onze wereld wordt, des te meer de scheiding tussen fictie en non-fictie vervaagt. Daarover gaat mijn Duitse essay – een wetenschappelijke status quo waarop ik de lezer het antwoord schuldig moet blijven.
Vanuit een Erasmiaans humanisme kan, tenslotte, de cruciale vraag gesteld worden: Laat ik, geestelijk gemakzuchtig geworden, mijn daden invullen door een populist of ontwikkel ik mij tot mondig burger die tegenovergestelde stemmen in zich toelaat en kan velen?
© 2024 - Rolf F.J. Wennekes
Reactie plaatsen
Reacties